Μικρές, ξεχασμένες πατρίδες.
ΜΑΘΡΑΚΙ, ΟΘΩΝΟΙ, ΕΡΕΙΚΟΥΣΑ
Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου.
Σε απόσταση ελάχιστων ναυτικών μιλίων από την κοσμοπολίτικη Κέρκυρα, τρία νησιά βιώνουν τη μοναξιά των συνόρων και εισπράττουν την αδιαφορία της Πολιτείας.
«Δεν πειράζει που οι Τούρκοι κέρδισαν το στοίχημα του μαζικού τουρισμού», είπε προσφάτως ο Υπουργός Τουρισμού κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, και συμπλήρωσε. «Εμείς έχουμε τις δυνατότητες να κερδίσουμε τον ποιοτικό τουρισμό»! Δεν εξήγησε όμως με ποιο τρόπο. Γνώριζε, άραγε, ο κ. Υπουργός, όταν έκανε αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις, ότι το λιμάνι του Μαθρακίου, η πύλη εισόδου δηλαδή στην Ελλάδα από δυσμάς, είχε κυριολεκτικώς, μέχρι τα τέλη Ιουνίου, καταληφθεί από φύκια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να περπατούν πάνω στη θάλασσα, ενώ η δυσοσμία ήταν αποπνικτική; Γνωρίζει ότι οι απελπισμένοι ακρίτες του Μαθρακίου αναγκάστηκαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να αποκλείσουν στα μέσα Ιουνίου το, κατ ευφημισμόν, λιμάνι του νησιού τους και κινδυνεύουν τώρα να καθίσουν στο εδώλιο κατηγορούμενοι για παρακώλυση συγκοινωνιών;(!) Γνωρίζει ο κ. Υπουργός ότι ο πρόεδρος της Κοινότητας Μαθρακίου κ. Γιάννης Αργυρός έτρεχε επί μήνες από την Περιφέρεια στη Νομαρχία και από τη Νομαρχία στην Περιφέρεια προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χρήματα για την απομάκρυνση των φυκιών από το λιμάνι του νησιού του; Ισως, όταν «βγει στον αέρα» αυτό το ταξιδιωτικό, τα φύκια να έχουν φύγει (προσωρινά) από τη ζωή των κατοίκων του μικρού ξεχασμένου αυτού παράδεισου. Οταν γράφονταν όμως αυτές οι γραμμές, ο Ιούλιος ήταν προ των θυρών, τα φύκια ήταν ακόμη εκεί, το ίδιο και η αφόρητη μυρωδιά, ενώ το αυτί κάποιων βολεμένων «υπευθύνων» δεν ίδρωνε. Οσο για τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης; «Δεν μας ενδιαφέρει το θέμα», ήταν η απάντηση των καναλαρχών της Αθήνας στις επανειλημένες ενοχλήσεις μου να προβάλουν, χωρίς αμοιβή μάλιστα, τα πλάνα και τις επώνυμες καταγγελίες του Σπύρου Κασίμη, που είχα ο ίδιος τραβήξει με τη βιντεοκάμερά μου. Φτάσαμε στον πάτο κύριοι! Πόσο ακόμη θα βλέπουμε τον Περικλή, τα μεσημεριανά κουτσομπολιά, το «my number one» και τους βολευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου να τσακώνονται σαν τα κοκόρια μέσα στους καθοδικούς σωλήνες της αποχέτευσης των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης, και να γλύφουν στη συνέχεια ο ένας τον άλλον, όταν πέσει η αυλαία; Πόσο ακόμη θα βλέπουμε την Καλομοίρα και την κακή μας μοίρα; Κι εσύ καϋμένε Σπύρο επιμένεις να ζεις στο ακριτικό νησί σου, να διαμαρτύρεσαι, να καταγγέλεις, να κλείνεις το λιμάνι και να τρέχεις μετά στα Δικαστήρια των ανθρώπων να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας…
Τα Διαπόντια νησιά θα μπορούσαν να αποτελούν τους τελευταίους μικρούς επίγειους παράδεισους αυτής της χώρας. Καθαρά, κατάφυτα, με δένδρα και λουλούδια που ερωτοτροπούν με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μιας θάλασσας ευλογημένης, προκλητικής, για τους εκ δυσμών επισκέπτες, με τη διαύγεια του νερού της. Κιόμως. Οι κάτοικοι λιγοστοί. Εξήντα στο Μαθράκι, εκατό περίπου στους Οθωνούς, άλλοι τόσοι ή και λιγότεροι στην Ερείκουσα. Τα έργα υποδομής στο «ψυγείο». Τα χρήματα έρχονται με το σταγονόμετρο από τον Κρατικό κορβανά. Τα παιδιά και οι νέοι ανύπαρκτοι. Κανένα παιδί στο Μαθράκι! Ρωτώ τον Σπύρο Κασίμη, γιατί το παιδί του πηγαίνει σχολείο στην Κέρκυρα και όχι εδώ. «Εσύ Ιωσήφ θα έστελνες το παιδί σου μόνο του στο σχολείο, χωρίς παραστάσεις, χωρίς ανταγωνισμό; Οχι βέβαια! Εγώ λοιπόν γιατί να το στείλω; Ελληνας εσύ, Ελληνας κι εγώ»! Τι να του απαντήσεις και τι να του πεις; Οτι έχει άδικο;
Δύο μαθήτριες στην Τρίτη και έκτη τάξη του Δημοτικού σχολείου στους Οθωνούς, ένας μαθητής και μια μαθήτρια στην Τετάρτη και έκτη τάξη του Δημοτικού σχολείου στην Ερείκουσα! «Οταν αποφοιτήσουν τι θα γίνει» τόλμησα να ρωτήσω. «Στους Οθωνούς το σχολείο θα κλείσει, όταν τα παιδιά αυτά αποφοιτήσουν», μου απάντησε ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χριστόφορος Κατέχης. Και συνέχισε. «Τα δυόμισυ χρόνια που είμαι στη θέση του προέδρου, σκέφτηκα να κρατήσω μερικά στατιστικά στοιχεία για τον πληθυσμό του νησιού. Το αποτέλεσμα υπήρξε αποκαρδιωτικό. Είκοσι έξι θάνατοι και μία μόνο γέννα! Και το μοναδικό αυτό παιδί που γεννήθηκε έφυγε από το νησί, μαζί με τους γονείς του! Να πού πάμε! Είμαστε δεν είμαστε εκατό άνθρωποι στο νησί. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε αυτοί! Θα ερχόμαστε εδώ μόνο για διακοπές! Αν δεν μας τα έχουν πάρει δηλαδή τα νησιά μέχρι τότε…»
Καθώς ανηφορίζουμε μαζί το δρόμο προς το «χωριό», παρατηρώ τα ελαιόδενδρα που πλημμυρίζουν τους γύρω λόφους. «Υπάρχουν 38.000 ρίζες ελιάς στους Οθωνούς», προλαβαίνει θαρρείς την ερώτησή μου ο πρόεδρος, και συνεχίζει. «Το λάδι όμως λιγοστό. Τα δένδρα είναι παρατημένα. Πού να βρεθούν χέρια να δουλέψουν». Τον ρωτώ για την τουριστική κίνηση, την επάρκεια νερού, το Ιατρείο, τους δρόμους… «Υπάρχουν 13 συνολικώς οικισμοί σε όλο το νησί, με μεγαλύτερο τον οικισμό γύρω από το λιμάνι, που εμείς εδώ αποκαλούμε Αμμο. Οι οικισμοί αποτελούνται από λίγα σπίτια που είναι σκόρπια εδώ κι εκεί. Μη φανταστείτε δηλαδή τίποτε φοβερό! Στο «χωριό» ζούσαν κάποτε καμμιά δεκαριά οικογένειες. Τώρα είναι ζήτημα αν ζουν εδώ δυο-τρεις άνθρωποι! Ο ετήσιος τουρισμός μας, σε απόλυτους αριθμούς, δεν υπερβαίνει τα 500-600 άτομα! Είναι κυρίως Ιταλοί, που φτάνουν εύκολα μέχρι εδώ με φουσκωτά σκάφη, αφού η χώρα τους απέχει από μας μόνο 40 μίλια. Είμαστε βλέπετε η δυτική πόρτα εισόδου της Ελλάδος για όσους έρχονται από το εξωτερικό. Και ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνουμε κάποιας προσοχής, αν όχι ειδικών προνομίων, από το Κράτος, πασχίζουμε να επιβιώσουμε και να κρατήσουμε τους Οθωνίτες στο νησί. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο! Και μη βλέπετε τώρα που είναι Ιούνιος και το «Αλέξανδρος» δένει τακτικά στο λιμάνι μας. Το χειμώνα μπορεί να περάσουν και δύο εβδομάδες χωρίς να φανεί το πλοίο της άγονης! Οι νοτιάδες εδώ δεν αστειεύονται. Οσο για το νερό που με ρωτήσατε, βγάζουμε αρκετή ποσότητα με τις γεωτρήσεις που κάναμε, διατηρούμε όμως, βοηθητικά, και τις στέρνες που μαζεύουν το νερό της βροχής και οι οποίες συμπληρώνονται τους μήνες του καλοκαιριού με το νερό των γεωτρήσεων. Το συνολικό οδικό μας δίκτυο έχει μήκος 45 χιλιόμετρα. Σκοπός μας είναι τώρα να ανοίξουμε τα μονοπάτια περιπάτου. Υπάρχουν πολλά από αυτά, που διατρέχουν από άκρη σε άκρη ολόκληρο το νησί».
Καθώς ο πρόεδρος με ξεναγεί στο καταπράσινο νησί, εντυπωσιάζομαι από τα όμορφα σπίτια, που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ανάμεσα στα δένδρα, αλλά και από μια βίλλα που ανήκει σε Αλβανό μετανάστη που εργάζεται σαν οικοδόμος στο νησί. Το έμβλημα της Αλβανίας είναι σκαλισμένο στην πέτρινη είσοδο του σπιτιού! «Οι Οθωνίτες είναι όλοι ευκατάστατοι!», παρατηρεί ο κ. Κατέχης, προλαβαίνοντας τη σκέψη μου. «Οι περισσότεροι ήταν μετανάστες στην Αμερική που γύρισαν στην Ελλάδα, επένδυσαν τα χρήματά τους στην Κέρκυρα, έκτισαν τα όμορφα αυτά σπίτια στο νησί και μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ Οθωνών και Κέρκυρας, χωρίς πλέον το άγχος της επιβίωσης! Οσο για τον Αλβανό ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού, δεν είναι ο μόνος! Υπάρχουν αρκετοί Αλβανοί στους Οθωνούς οι οποίοι ζουν και εργάζονται εδώ, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Είναι τα εργατικά χέρια που δεν βρίσκεις πια ανάμεσα στους Ελληνες…» Για το Αλβανικό έμβλημα ωστόσο ο πρόεδρος της Κοινότητας απέφυγε να κάνει κάποιο σχόλιο…
Στο Μαθράκι, ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας Σπύρος Κασίμης, λόγω ίσως και του νεαρού της ηλικίας του, είναι πιο «επιθετικός», καθώς σχολιάζει τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν με το λιμάνι τους. «Θέλω να τα γράψεις όπως ακριβώς τα λέω! Δεν φοβάμαι κανένα γιατί, όσα λέω, είναι αλήθεια! Τα φύκια έχουν μπαζώσει κυριολεκτικώς το λιμάνι μας από τον Ιανουάριο. Από τότε τρέχουμε και στέλνουμε έγγραφα στις Υπηρεσίες της Περιφέρειας και της Νομαρχίας και αυτοί μας κοροϊδεύουν! Ο ένας μας στέλνει στον άλλον! Μας είπαν : Κύριοι, πάρτε χρήματα από το πρόγραμμα της χρηματοδότησης του νησιού για την οδοποιία και καθαρίστε το λιμάνι! Σου φαίνεται σωστό εσένα αυτό; Η χρηματοδότηση για την κατασκευή δρόμων είναι 100.000 ευρώ. Αν δώσουμε τα μισά για τα φύκια, τι καταλάβαμε; Τους προτείναμε λοιπόν: Αντί να δίνετε κάθε χρόνο 40 και 50.000 ευρώ για να ξεμπαζώνουμε τα φύκια, δώστε μας 20.000 ευρώ εφ άπαξ να αγοράσουμε ένα μηχάνημα να κάνουμε τη δουλειά αυτή μόνοι μας, με έξοδα της Κοινότητας, και να μοιραζόμαστε το μηχάνημα με τα άλλα δύο νησιά και τον Αγ. Στέφανο, απέναντι στην Κέρκυρα, που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με μας! Οχι! Δεν τους άρεσε αυτή η πρόταση! Καταλαβαίνεις πολύ καλά γιατί! Η δική τους πρόταση ήταν να δώσουν 15.000 ευρώ σε μια εταιρεία, ούτε κι αυτοί γνωρίζουν σε ποια, σε ένα μήνα από τώρα! Εν τω μεταξύ το πρόγραμμα «Θησέας» βγαίνει μέσα στον Σεπτέμβρη. Σκέψου λοιπόν. Ακόμη και τα 50.000 ευρώ να παίρναμε με το πρόγραμμα «Θησέας», η δουλειά θα γινόταν το Σεπτέμβρη! Και αν γινόταν! Μέχρι τότε το λιμάνι θα είναι κλειστό από τα φύκια και οι επισκέπτες θα κρατούν τη μύτη τους από τη μυρωδιά! Εχουμε έρθει σε προσωπική τηλεφωνική επαφή με τους νέους βουλευτές της Κέρκυρας, που εμείς τους διαλέξαμε. Αν πήρες εσύ απάντηση, πήρα κι εγώ»!
Καθώς γυρίζω το σώμα μου, προσπαθώντας να αποφύγω τη δυσοσμία από τα φύκια που σαπίζουν λόγω της ζέστης, ο Σπύρος συνεχίζει ακάθεκτος. «Να σου πω και το άλλο. Είμαστε τώρα και κατηγορούμενοι από πάνω γιατί, λένε, δώσαμε τα χρήματα κάποιων ισχνών χρηματοδοτήσεων για μικρά έργα στο νησί, με απ ευθείας ανάθεση από την Κοινότητα, σε κατοίκους του Μαθρακίου, τον Πέτρο, τον Γιάννη, ενώ θα έπρεπε να τα δώσουμε στους μεγαλοκαρχαρίες εργολάβους της Κέρκυρας! Και δεν ήρθαν οι κύριοι αυτοί εδώ να δουν πώς αξιοποιούμε εμείς αυτά τα χρήματα. Μας κατηγορούν π.χ. γιατί, αντί να αγοράσουμε ένα τραπέζι, εμείς επιλέξαμε να κάνουμε ένα τμήμα του δρόμου! Θα σου πω και το άλλο. Το χαλίκι, σκόνη, στοιχίζει 40 ευρώ το κυβικό παραδοτέο στο λιμάνι. Για να βγάλεις ένα κυβικό μπετόν χρειάζεσαι 1,4 κυβικά χαλίκι! Σκέψου λοιπόν. Για να βγάλεις μόνο την πρώτη ύλη, το χαλίκι, χωρίς τσιμέντο, χωρίς σίδερο, χρειάζονται 60 ευρώ το κυβικό. Η Νομαρχία δίνει 100 ευρώ στον εργολάβο! Πώς θα βγει αυτός ο άνθρωπος; Οπότε τι κάνει; Αντί 15 πόντους ο δρόμος, βγαίνει 4! Και δεν φτάνει αυτό! Σε ένα χρόνο θα κατηγορηθεί η Κοινότητα ότι δεν έκανε καλά το έργο! Και είναι χρέος της Περιφέρειας να ελέγξει αν ο εργολάβος τηρεί τις προδιαγραφές, όχι δικό μας! Ερχονται όμως όποτε τους γουστάρει! Τώρα τελευταία έχουν κάπως αλλάξει τα πράγματα λόγω Ε.Ε., και ελέγχονται τα πάντα. Μέχρι πριν από 3-4 χρόνια που μπορούσαν αυτοί οι κύριοι να έχουν φτιάξει το νησί, δεν το φτιάξανε! Και λέει ο εργολάβος στην Περιφέρεια. Για να πάω εγώ στο Μαθράκι, πρέπει να μου εγκρίνεις χρηματοδότηση να αγοράσω τα υλικά. Και τι κάνουν οι κύριοι της Περιφέρειας; Κόβουν χρήματα από τη χρηματοδότηση και τα δίνουν στον εργολάβο, με αποτέλεσμα, αντί να γίνουν 50 μέτρα δρόμου, γίνονται 30»!
Ξεχειλίζει η αγανάκτηση από τον νέο άνθρωπο που κάθεται μπροστά μου και κοιτάζει κατάματα τον φακό της κάμερας που καταγράφει τα λόγια του. «Για να μας δώσει χρήματα η Ευρωπαϊκή Κοινότητα να κάνουμε κάποια έργα στο Μαθράκι, ζητάει προδιαγραφές. Δυστυχώς, τόσο η προηγούμενη ηγεσία της Περιφέρειας, όσο και η σημερινή, τα ξεσκονίζει τα πράγματα, λες και είμαστε στην Κέρκυρα! Τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά! Εμείς, π.χ., είμαστε τρία αδέλφια και έχουμε τρία στρέμματα. Ο νόμος όμως λέει ότι, για να κτίσεις ένα σπίτι, πρέπει να έχεις δύο στρέμματα. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Πώς θα κτίσουμε και οι τρεις μας από ένα σπίτι στα τρία στρέμματα; Πρέπει να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε! Ετσι δεν είναι;» Ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας του Μαθρακίου είναι ασυγκράτητος κι εγώ δεν έχω καμμία διάθεση να τον διακόψω. «Τον χειμώνα κάνουμε διακομιδές ασθενών, με ένα δεκάμετρο σκάφος, και από ώρα σε ώρα μας πεθαίνουν στα χέρια! Φωνάζεις το Λιμεναρχείο αλλά, όταν έχει 6 ή 7 μπωφόρ, δεν έρχεται! Ζήτησα από τον προηγούμενο Περιφερειάρχη, της προηγούμενης κυβέρνησης, όχι τον τωρινό, γιατί αυτοί αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και παίρνουν και 4.000 ευρώ μισθό το μήνα, να μας δώσει ένα σκάφος παντός καιρού που να εξυπηρετεί και τα τρία νησιά. Και επειδή ήμουνα ενημερωμένος, όταν με ρώτησε πόσο κάνει ένα τέτοιο σκάφος, του είπα πως στοιχίζει περίπου 350.000.000 δρχ. Τότε μου απάντησε. Γιατί τόσα πολλά; Κι εγώ του είπα. Εσύ γιατί παίρνεις τόσα; Και μου λέει. Δηλαδή σε αυτό το επίπεδο θα το βάλουμε το θέμα; Κατάλαβες; Ο κύριος αυτός έβαλε τιμή στη μητέρα μου, τη μητέρα του Κώστα, του Νίκου, αλλά τώρα τον έχασα από την Κέρκυρα και είναι στη θέση του κάποιος άλλος «λύκος». Να σου πω αν θέλεις και ονόματα! Υπάρχει μεγάλη βρωμιά στην Κέρκυρα σου λέω»!
Στην Ερείκουσα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Κι εδώ τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο βεβαίως είναι μόνο δύο, αλλά ο Νίκος ο Μουζακίτης είναι κατηγορηματικός. «Το δικό μου το παιδί φτάνει τώρα σε ηλικία σχολείου. Θα πάει εδώ, στην Ερείκουσα! Εστω και μόνο του»!
Ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χρήστος Κατέχης δείχνει να έχει περισσότερη «αυτοπεποίθηση» από τους συναδέλφους του των άλλων δυο νησιών. «Εχω κανονίσει να μου δώσουν ένα από τα σκάφη που χρησιμοποίησαν στην Ολυμπιάδα» λέει. Οταν τον ρώτησα γιατί δεν μπορούν να αποκτήσουν ένα τέτοιο σκάφος και τα διπλανά νησιά, πήρα την αφοπλιστική απάντηση. «Εχω καλύτερες διασυνδέσεις και επαφές! Αλλωστε εμείς δεν… ενοχλούμε το Κράτος με συνεχή αιτήματα και διαμαρτυρίες! Νομίζω πως το λαμβάνουν υπ όψιν τους αυτό οι αρμόδιοι και οι κυβερνώντες»!
Να «ευθύνεται» άραγε η πρόσφατη επίσκεψη του μπαμπά Μπους, αναρωτήθηκα, και οι συχνές επισκέψεις του Σάκη και άλλων «επωνύμων» αρρένων τε και θηλέων, για την αναβάθμιση της Ερείκουσας; Ποιος ξέρει; Ισως! Κακώς πάντως τους λένε τα μ.μ.ε. «επωνύμους». Κι εγώ επώνυμο έχω και ας μη με ξέρει ούτε η μάνα μου! Αναγνωρίσιμους θα έπρεπε πιο σωστά να τους αποκαλούν. Μερικές ημέρες αργότερα πάντως έμαθα πως για την εξασφάλιση του σκάφους πρέπει να έπαιξαν ρόλο οι «διασυνδέσεις» και οι γνωριμίες του προέδρου της Κοινότητας, γιατί μόνο τα νησιά που διαθέτουν Λιμενικό Σταθμό δικαιούνται τέτοια σκάφη, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που έχει θέσει το Υ.Ε.Ν. Και, δυστυχώς, στην Ερείκουσα δεν υπάρχει Λιμενικός Σταθμός. Χαλάλι πάντως στις «διασυνδέσεις» και τις γνωριμίες των προέδρων, αν πρόκειται να γίνουν αυτές η αιτία να αποκτήσουν φουσκωτά σκάφη όλα τα μικρά, ακριτικά και ξεχασμένα νησιά μας!
Ανηφορίζοντας στον ελικοειδή ανηφορικό τσιμεντένιο δρόμο που καταλήγει στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι της Ερείκουσας, βλέπει κανείς ένα ελικοδρόμιο-πρότυπο. Βλέπει και καλόγουστες ανάγλυφες ξύλινες πινακίδες παντού, που παραπέμπουν στις τοποθεσίες του νησιού. Και μια τεράστια αμμουδερή παραλία, δίπλα ακριβώς στο λιμάνι, με ομπρέλλες και ξαπλώστρες που εκμεταλλεύεται η Κοινότητα. Και μεγάλη, συγκριτικώς με το μέγεθος του νησιού, ξενοδοχειακή μονάδα με δυνατότητα εξυπηρέτησης 50 ατόμων, με ενσωματωμένο μπαρ και εστιατόριο. Και πιο ευρύχωρο και «ασφαλές» λιμάνι, σύμφωνα με όσα λέει και ο πλοίαρχος της άγονης γραμμής Σπύρος Μπαλλός. Και όμορφο παραδοσιακό συγκρότημα όπου στεγάζονται τα γραφεία της Κοινότητας, το Περιφερειακό Ιατρείο του νησιού και ένα μπαρ-καφενείο, με τη συμφωνία ο Αλβανός ιδιοκτήτης του να το λειτουργεί καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου! Υπάρχει γενικώς στην Ερείκουσα ένα κλίμα «κοσμοπολίτικο», πιο «οργανωμένο», που εύκολα διακρίνει κανείς και το οποίο δεν γνωρίζει σε ποιον ή ποιους να «πιστώσει». Φαίνεται πάντως πως η τοπική Κοινότητα έχει ενεργό συμμετοχή σ αυτή την εύκολα ορατή αναβάθμιση της Ερείκουσας, σε σχέση με τα άλλα δύο γειτονικά νησιά.
Κατά τα άλλα, το Μαθράκι, οι Οθωνοί αλλά και η Ερείκουσα μοιράζονται την ίδια απομόνωση τους μήνες του χειμώνα, τα ίδια μικρά ή μεγάλα προβλήματα, την ίδια αφ υψηλού θεώρηση των «υπευθύνων», οι οποίοι θυμούνται τα μικρά, ακριτικά νησιά μόνο κατά την διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Και είναι πράγματι ενδιαφέρον ότι το μικρό Μαθράκι, μπορεί να μην έχει ασφαλές λιμάνι, διαθέτει όμως δίκτυο ύδρευσης, το μοναδικό στα Διαπόντια, όπως λέει με υπερηφάνεια ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας Σπύρος Κασίμης, με νερό που προέρχεται από γεώτρηση που άνοιξαν στα 110 μέτρα! «Το λιμάνι μας», λέει ο Σπύρος με σαρκασμό, «μπορεί να μην έχει… θάλασσα, διαθέτει όμως και νερό και ηλεκτρικό ρεύμα! Οσο για το κτίριο του Ιατρείου; Το ολοκληρώσαμε πριν από λίγους μήνες και το εξοπλίσαμε πλήρως, αφού χρειάστηκε να γίνουμε «τσιμπούρι» στην ηγεσία του Υπουργείου Υγείας. Από τότε, δόθηκε η εντολή. Δώστε τους ό τι ζητούν, αρκεί να μην ενοχλούν τον Υπουργό»!
Στα τρία αυτά ξεχασμένα νησιά επέλεξε ο «Ναυτίλος» να πραγματοποιήσει τη φετινή Αποστολή Αγάπης. Με χορηγούς τις εταιρείες πετρελαιοειδών SHELL και JET OIL, την εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας ιατρικών ειδών CLINICA, και χορηγό επικοινωνίας το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση του ΑΝΤ1, τα μέλη και οι φίλοι του «Ναυτίλου» μετέφεραν στα Διαπόντια νησιά, εκτός από την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, είδη πρώτης ανάγκης για τα σχολεία και τα Περιφερειακά Ιατρεία. Χειρουργικά εργαλεία, οξύμετρα, λαρυγγοσκόπια, ωτοσκόπια, ρινοσκόπια, οφθαλμοσκόπια, ηλεκτρικό ψυγείο, φουρνάκι μικροκυμάτων, βιβλία, τηλεόραση, dvd player, fax-εκτυπωτή, παιγνίδια, γραφική ύλη, εποπτικά μέσα διδασκαλίας κλπ. Αξίζει να τονιστεί ότι τα μέλη του «Ναυτίλου», που έλαβαν μέρος στην Αποστολή με τα φουσκωτά σκάφη τους, δεν διέθεσαν τα χρήματα των χορηγών για την κάλυψη των καυσίμων ή μέρους των εξόδων τους, αλλά για την αγορά των ειδών πρώτης ανάγκης που ήδη αναφέρθηκαν. Για πρώτη φορά μάλιστα ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών που συνόδευσαν την Αποστολή ήταν ασυνήθιστα και ευχάριστα μεγάλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω από 10 παιδιά ηλικίας από 2,5 έως και 16 ετών έκαναν τις δικές τους παρέες και δημιούργησαν τα δικά τους τραπέζια. Η μασκώτ του “Ναυτίλου”, ο Chief, δεν μπορούσε να είναι βεβαίως απών!
Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι την Αποστολή των φουσκωτών σκαφών συνόδευσαν ο Κλαδάρχης της Λιμενικής Αστυνομίας, Αρχιπλοίαρχος Λ.Σ. κ. Παναγιώτης Γαλάνης και ο Κλαδάρχης Προσωπικού, Αρχιπλοίαρχος Λ.Σ. κ. Γιώργος Σταματιάδης. Ο πρώτος μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που συνοδεύει Αποστολή του «Ναυτίλου» σε ακριτικά νησιά. Υπενθυμίζεται ότι ήταν παρών και πέρυσι, στην Αποστολή Αγάπης που πραγματοποίησαν τα αδελφοποιημένα σωματεία του «Ναυτίλου» και του «Παγκρητίου Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών» στο Καστελλόριζο. Φέτος μάλιστα, ο κ. Π. Γαλάνης, με την προτροπή και του προέδρου του «Ναυτίλου», προχώρησε σε μια γενναιόδωρη και πολύτιμη προσφορά. Εντός του Ιουλίου, ένα μηχανοκίνητο φουσκωτό σκάφος 6,5 μέτρων, από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, θα προσφερθεί στο νησί των Οθωνών, που είναι, άλλωστε, το μοναδικό από τα τρία Διαπόντια νησιά στο οποίο υπάρχει Λιμενικός Σταθμός. Την ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου σκάφους στο νησί τόνισε ο πρόεδρος της Κοινότητας των Οθωνών κ. Χριστόφορος Κατέχης. Η επιθυμία του λοιπόν φαίνεται πως γρήγορα θα υλοποιηθεί, χάρις στο προσωπικό ενδιαφέρον και την αποτελεσματικότητα του κ. Παναγιώτη Γαλάνη.
Μια ευχάριστη έκπληξη πάντως περίμενε τους φίλους και τα μέλη του «Ναυτίλου» την πρώτη νύκτα της παραμονής τους στο Μαθράκι. Ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Γιάννης Αργυρός, βοηθούμενος από μέλη του συμβουλίου και κατοίκους του νησιού, οργάνωσαν προς τιμήν τους barbeque στην αμμουδιά, κάτω από τη λάμψη των άστρων και της σελήνης. Μοναδική παραφωνία στο Μαθράκι οι παράλογες απαιτήσεις κάποιου ιδιοκτήτη ενοικιαζομένων δωματίων, ο οποίος μένει και ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα στην Κέρκυρα, και ο οποίος ζητούσε, μέσω τηλεφώνου, 20 ευρώ για κάθε άτομο, χωρίς να κάνει διάκριση αν πρόκειται για ενηλίκους ή παιδιά προσχολικής ηλικίας! Ετσι μια οικογένεια με δύο παιδιά έπρεπε να πληρώσει 80 ευρώ! Ας σημειωθεί ότι, την ίδια εποχή, οι τιμές για παραμονή σε διώροφα studios, σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα τουριστικών περιοχών της Κέρκυρας, που έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν μια τετραμελή οικογένεια και διαθέτουν μπαρ και πισίνα, δεν υπερέβαιναν τα 30-40 ευρώ! Ισως λοιπόν, μερικές φορές, να μην ευθύνεται μόνο η Πολιτεία για κάποια από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τα μικρά, ακριτικά και ξεχασμένα νησιά μας, αλλά και κάποιοι από τους γηγενείς, οι οποίοι θέλουν να «αυγατίσουν» γρήγορα τα χρήματα που επένδυσαν στο νησί τους, ενώ οι ίδιοι κατοικούν μόνιμα στην Αθήνα, την Κέρκυρα και πάει λέγοντας…
Ανάλογη ήταν η φιλοξενία και στα άλλα δύο νησιά. Τόσο στους Οθωνούς όσο και στην Ερείκουσα, οι πρόεδροι των Κοινοτήτων κ.κ. Χριστόφορος και Χρήστος Κατέχης, αντιστοίχως, παρέθεσαν δείπνο προς τιμήν των μελών και φίλων του «Ναυτίλου», ενώ ο πρόεδρος του συλλόγου Ιωσήφ Παπαδόπουλος παρέδωσε στους προέδρους και των τριών Κοινοτήτων, από μια τιμητική πλακέττα σε ανάμνηση της Αποστολής. Μοναδική «φάλτσα» νότα στους Οθωνούς τα… πλαστικά πηρούνια (!) που έβγαλε ο εστιάτορας που ανέλαβε το δείπνο, και το κλείδωμα του ψυγείου των παγωτών! Φοβήθηκε, ισχυρίστηκε, μήπως κάποιοι πάρουν παγωτά και δεν τα πληρώσουν! Αυτά κάνει το μονοπώλιο. Δεν έχετε κ. Πρόεδρε παρά να ενθαρρύνετε το άνοιγμα και άλλου εστιατορίου…
Την τελευταία ημέρα πάντως επέλεξε ο Γιάννης Σαλονικιάς για να μας εντυπωσιάσει. Κατά την διάρκεια της παραμονής μας στην Ερείκουσα, και μετά από τρεις άκαρπες ημέρες συνεχών αλιευτικών αναζητήσεων, κατάφερε να βγάλει το “θηρίο”. Ενα δωδεκάρη ροφό με συρτή και δόλωμα ένα ψεύτικο καλαμάρι! Πολύ το χάρηκε ο Γιάννης και μαζί του όλοι όσοι γεύτηκαν το υπέροχο ψάρι στους Παξούς! Πάντα τέτοια Γιάννη!
Ο σύλλογός μας ευχαριστεί ιδιαιτέρως τις εταιρείες JET OIL, SHELL, και CLINICA, τον Γιάννη Σαλονικιά και τον Παντελή Περιστέρη. Ευχαριστεί επίσης το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση του ΑΝΤΕΝΝΑ, που κάλυψε την Αποστολή μας ως χορηγός επικοινωνίας, τον Αρχιπλοίαρχο Λ.Σ. και Κλαδάρχη Λιμενικής Αστυνομίας κ. Π. Γαλάνη για την παρουσία του και την ευγενική μεσολάβησή του για την προσφορά ενός φουσκωτού σκάφους στο νησί των Οθωνών, τον Αρχιπλοίαρχο Λ.Σ. και Κλαδάρχη Προσωπικού του Υ.Ε.Ν. κ. Γ. Σταματιάδη και όλους όσους έλαβαν μέρος στη μακρινή αυτή Αποστολή χωρίς να πάρουν δραχμή για τα έξοδά τους.
Για το video με την αποστολή εδώ